Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/147

tkniętym mu przez zmarłego Bronka, gdyby nie drobny wypadek.
 Antek raz spóźnił się o całe dwie godziny. Właściciel był na niego wściekły, więc zbił... sierotę. A jak odbywa się karanie chłopca? Sposobem bardzo prostym: bije się w twarz, targa za uszy i za włosy. Chłopiec zanosi się od płaczu.
 — A nie płacz, a nie płacz, hyclu, a nie maż mi się, a nie drzyj.
 I przy każdem zdaniu następuje świeża porcja uderzeń.
 W Antku krew zastygała. Przypomniał sobie, że podobne bicie zrobiło z Jóźka Bzika — zbrodniarza, pomyślał, że gdyby on, Antek, był mniej „cwany“, na niego spadałyby podobne razy, postanowił ująć się za słabym.
 — Za co pan go bije? — zapytał, patrząc śmiało w purpurową twarz chlebodawcy.
 — A tobie, złodziejski synu, co do tego? Bądź kontent, że ciebie nie ruszam.
 — Niech pan ruszy.
 Purpurowa twarz chlebodawcy stała się fioletową. Pochwycił kij z założoną nań gazetą, ale Antek odskoczył na bok.
 — Precz! wynoś się. Rozumiesz. Nie tylko sam się gałganisz, ale mi buntować będziesz... Żeby mi noga twoja tu nie postała.
 — Oj! oj! dlaczego nie?