Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/15

 — Bo nie.
 Antoś oddalił się rozgniewany.
 — Coś z nim mówił? — pyta go Mańka.
 — E, trajlował tam.
 — A co mówił?
 — Pytał się o mnie i o ciebie.
 — A co on chciał?
 — Choroba go wie. Chodź ztąd, bo się jeszcze będzie czepiał.
 Wieczór zapadał. Aleje powoli pustoszały. Rodziny z dziećmi powracały gromadnie do domu, powozy rozprysły się. Chłodny wieczór jesienny rozpędził ostatki spacerujących. Niebo się zachmurzyło, powiał wiatr silny. Liście z głuchym szelestem opadały z drzew na ziemię.
 Mali roznosiciele kwiatów, drżąc z chłodu, tem natarczywiej ofiarowywali swój towar.
 Czasem policjant zamajaczył na tle wilgotnego wieczoru, a wtedy dzieci na dane hasło kryły się za drzewa, lub przebiegały przez środek ulicy.
 Wreszcie ucichło zupełnie.
 Antoś wracał z Mańką; zimno im było w mgle jesiennego wieczoru. Szczególniej chłopiec w swych dziurawych spodniach i jakiejś przezroczystej bluzie, narzuconej na koszulę, czuł chłód dotkliwy.
 — Poczekaj, kupię papierosów.
 Antek wszedł do sklepiku, kupił kilka sztuk papierosów, dla Mańki serdelek i czekoladę w srebrnym papierze.
 — Masz.