Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/152

 Katarynka poczyna wygrywać. Dziewczynka bierze w rękę dwa końce sukni, unosi ją i staje na palcach.
 Nagle Antek drgnął: usłyszał po za sobą znajomy mu głos pijacki.
 — Niech no i ja zobaczę, co tu jest — woła, zataczając się, pijak.
 Antek cofa się, chce usunąć się z drogi, ale pijak chwyta go za ramię mocno, i uparcie się w niego wpatruje.
 Katarynka skowyczy. Na wzniesieniu tańczy dziewczynka. Okopcone lampy migają.
 — Antek, ty tu? — pyta pijak.
 — Puść mnie ojciec.
 — Antek, ty tu? — powtarza.
 Antek się wyrywa.
 Z poza przepierzenia wychodzi magik:
 — Cicho być! — rozkazuje groźnie.
 — Antek, zostań — woła błagalnie ojciec.
 Czepia się jego ręki konwulsyjnie.
 Publiczność się niecierpliwi.
 — Wynosić się! — rozkazuje magik.
 — Chodź, Antoś, chodź.
 Trzyma go mocno i chwiejnym krokiem wychodzi z Antkiem na ulicę.
 — Antoś, Antoś, nie chcesz ojca znać? Antoś, bój się Boga, Antek.
 — A ojciec nie bał się Boga dziecko sprzedawać?
 — Zaraz, ja ci, widzisz, wszystko opowiem... Tylko nie uciekaj. Chodź do mnie.