Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/155

 Postać w łachmanach zbliża się do Antka i zagląda mu w oczy. Szczęki drgają włóczędze nocnemu, zęby szczękają.
 — Do Bzika. Jest w karczmie?
 — Nie jeszcze.
 — A będzie?
 — Co niema być? Masz wódkę?
 — Nie. Chodź ze mną do karczmy, to ci zafunduje.
 — Nie mogę. Moja pikieta dzisiaj.
 I cicho, niepostrzeżenie, usuwa się z drogi i znika za drzewem. Jednocześnie rozlega się donośna gwizdka. To znak, że „swój“ idzie.
 Jeszcze kilka postaci wychyla się z poza drzew z zapytaniem.
 — Masz wódkę?
 — Nie.
 — Bodaj cię choroba. A „dula“ masz?
 Antek częstuje ich papierosami.
 Wchodzi do karczmy.
 Pusto tu jeszcze. Dwóch mężczyzn siedzi przy stole, grają w kości. Przyglądają się chłopcu bacznie.
 — Do kogo?
 — Do Bzika.
 — Aha. Masz „forsę?“
 — A mam.
 — Zagrasz?
 — Jak przegram, to wy stawiacie?
 — Brawo!