Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/158

 — Przyjaciel.
 — Posuńcie się, dzieci. No, śpijcie.
 Antek leżał na jakimś łachmanie, z którego dobywał się mdły zapach jodoformu, leżał z szeroko otwartemi oczami i patrzał w ciemność. Myśli mu się wikłały, czuł dziwną wesołość i obawę; obawiał się o tę wesołość swoją, obawiał się, że pryśnie ona lada chwila, że zastąpi ją inne jakieś uczucie, którego się bał.
 — Józiek, śpisz?
 — Nie, bo co?
 — Nic, tak tylko się pytam.
 — „Żywe srebro“ cię gryzie? — spytał Bzik.
 — To nic.
 — Pewnie, że nic. Spaniałeś, widzisz, musisz teraz „odpanieć.“
 — Czem był jej mąż? — pyta Antek.
 — A czemby? złodziejem.
 — Ona dawno tu mieszka z dziećmi?
 — Śpij, nie gadaj.
 Antek leży z szeroko otwartemi oczami i czuje, że jego wesołość znika, że idzie mu coś, jakby robak, od brzucha do piersi, od piersi do gardła, że zatrzymał się w gardle i rośnie, grubieje, i rosną robakowi nogi, jak pajęczyna, i w nos, w oczy mu wchodzą. Miga mu przed oczami postać Zośki. Zośka śpi z matką w czystem łóżku, matka jej garbata, a ona taka prosta, jak trzcina. Co teraz robi ten chłopiec — sierota w cukierni? Już świt niedługo, zaraz wstanie