Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/159

i będzie zamiatał cukiernię. Antek stara się nie myśleć o robaku, ale nie może. Chce splunąć, nie może.
 — Dusi, dusi! — woła Antek.
 Bzik chrapie. Szampionerka wysuwa się z kąta z łachmanów, nachyla się nad chłopcem.
 — Co ci jest?
 — Robak w gardle.
 — Zmora cię dusi. To nic. Przeżegnaj się.
 — Oj, nie odchodźcie odemnie.
 — Przeżegnaj się — powtarza kobieta.
 — W Imię Ojca i Syna — zaczyna Antek. — W Imię Ojca i Syna i... kiedy zapomniałem.
 — I Ducha Świę...
 — A tak: i Ducha Świętego.
 — No, odeszło?
 — Trochę lżej.
 — A widzisz.
 — Tylko nie odchodźcie, moja matko.
 — No nie, nie.
 Gładzi wilgotną ręką spocone czoło Antka i włosy.
 — Jak zmora dusi, to najlepiej przeżegnać się, widzisz. Bo krzyż ją zaraz odstraszy. Bo krzyż — to męczeństwo Jezusa. Jezus za wszystkich cierpiał.
 — I za pani dzieci?
 — A tak.
 Przez szczelinę wdziera się pierwsza iskierka światła. Wiatr hula nad krypą, bije o boki, syczy między gałganami i zastyga w zaduchu i smrodzie.
 Antek zasnął; gdy go Bzik obudził, było już południe.