Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/163

 — Ja wiem, ale kiedy to tak nie idzie.. Ja możebym mu nic nie zrobił, a po co on mnie się wtedy czepiał.
 — Chciał się z tobą pogodzić.
 — Ja wiem, ale ja strasznie wściekły byłem. Wlazłem po tego szczeniaka w ogień i nie znalazłem go. Wstyd mi było.
 — Ta warjatka kłamała.
 — Wiem, zaniosła dzieciaka do Wicków. Słyszałem.
 — Szkoda Bronka. Niezły był chłop.
 — Tak, dla ciebie, ale nie dla mnie. Ciebie uczył czytać, bo masz wszystkie palce, a ja nie.
 — A ty chciałeś, żeby ciebie uczył? Mogłeś powiedzieć.
 — Et, bzik. Czy ty na stałe do nas?
 — Nie wiem.
 — Bo słuchaj, musisz już potem, bo ciebie zadźgają.
 Antek sam nie wiedział, czy „na stałe“ przyłączył się do bandy. Żal mu było książek, które zostawił na Czerniakowskiej, żal mu było tych wieczorów i Zośki, prostej, jak trzcina.
 — Znasz Zośkę „garbatej“? — pyta Antek.
 — Co nie mam znać? Ładna dziewucha, pójdzie do „panów.“
 — Niedoczekanie — syknął Antek.
 — Zobaczysz. Jeszcze rok...
 — Niedoczekanie.
 — A co, żenić się z nią chcesz?
 — Wszystko jedno.