Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/164

 Myśli ich rozbiegły się. Zamilkli. Zasnęli. Płynęła godzina za godziną. Nadszedł wieczór.
 „Maślarz“ wstał.
 — Zostajecie?
 — Chcesz iść? — pyta Józiek.
 Znów przechodzą przez psią budę. Idą do Warszawy.
 Na ulicy Topiel, w suterynie ślusarza, jest szulernia.
 Gdy weszli do pokoju, przy stołach było już pełno. Tu rzemieślnicy i robotnicy przegrywają tygodniowy zarobek.
 — Motia — mówi Maślarz, przysiadając się do jednego z grających.
 „Motia,“ albo z żydowskiego „sitwa“ — to hasło współki. Gdy do grających w pasek zbliża się inny szuler, dość mu szepnąć owo magiczne zaklęcie, by otrzymać połowę wygranej. Jest to nagroda za pomoc i tajemnicę.
 Na stole brzęczała miedź, srebro, przesuwały się papierki.
 Antek poznaje kilku rzemieślników. Pieniądze, które na stół rzucają — to nie miedź i nie srebro, a łzy żon, głód dzieci i ich praca ciężka od szóstej rano do dziesiątej wieczorem.
 — Motia — mówi Józiek i przysiada się do łobuza w watowanej myśliwce, w barankowej czapce na głowie.
 Antek widzi, jak Józiek podsuwa szulerowi karty; idzie mu to zręcznie. Dorzuca czasem słowo do rozmo-