Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/165

wy, której osią główną są popełnione w ostatnich dniach zbrodnie.
 — W kurjerach pisali, że w Austrji złapali takiego, co trzydzieści cztery zbrodnie popełnił.
 — A to ci dopiero kawalarz.
 — A co? A pokaż mi u nas takiego.
 I splunął.
 Żarty na różne tematy, najsprośniejsze anegdoty i cyniczne uwagi krzyżują się. Antek przypomina sobie, że podobnie bywało w cukierni śródmieścia.
 Między graczami kręci się siedmioletnia dziewczynka, córka właściciela suteryny. Przyjmuje ona udział w grze: podgląda karty.
 Znów zmora poczyna dusić Antka. Chciałby napić się wódki, ale gospodarz pić nie pozwala. Pohulanka odbywa się dopiero późno w noc, po ukończonem graniu.
 Naprężenie rośnie wśród graczy. Lada chwila może powstać bójka. Ale upominać się o przegrane pieniądze, to znaczy być pobitym przez „motiaków,“ być raz na zawsze wykluczonym z liczby graczy, nie być pewnym życia na żadnej ulicy miasta.
 Przez drzwi wpada kobieta w podartej chustce na głowie z dzieckiem na ręku.
 — Wacek, ty znów tu?
 — Drzwi zamknąć! — woła gospodarz. — Tu nie dla kobiet miejsce. Czego to?
 — Wacek! Wacek! — woła kobieta, wyrywając się na środek pokoju.