Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/167

 Wackowa patrzy na Antka nieprzytomnym wzrokiem.
 — Co chcę zrobić? A tobie co do tego?
 — Pani Wackowa — powtarza Antek — co pani chce zrobić.
 Kobieta opiera się ręką o mur, chwieje się. Antek bierze ją pod ramię, prowadzi do mieszkania. Na parterze, w końcu długiego ciemnego korytarza, małe drzwiczki wiodą do wilgotnej izby. W łóżku, okryte poduszką i paltem, leżą dzieci w podartych koszulinach.
 — Mamo, jeść — rozlega się głos piskliwy.
 — Idźcie do ojca, to wam da, podlec taki. Idźcie sobie. Ja za was mam cierpieć, bachory przebrzydłe, za was. A mnie co za niewola. A ty idź sobie — zwraca się do Antka — ty z ich bandy. Wynoś mi się.
 Rzuciła się na krzesło i poczęła szlochać i krzyczeć. Zbiegły się sąsiadki, zakręciły się kobiety, rozbiegły po jadło dla dzieci.
 Antek wrócił do szulerni.
 — Co? już zaczynasz za cudzemi żonami się włóczyć? — zapytał Wacek, wpatrując się w Antka — zawcześnie zaczynasz. Żebyś kości całe nosił, pamiętaj.
 — Bóg cię pokara, chorobo — szepce Antek.
 — A może...
 Dobrze po północy gra się kończy, rozpoczyna pijatyka. Antkowi rozświetla się w głowie. Zbliża się do Bzika, odciąga na stronę.
 — Słuchaj, Józiek, ja chyba się powieszę — mówi cicho.