Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/17

 — A jak on cię zbije; on silniejszy, a może i innych namówić.
 — Już ja sobie poradzę. Nie takich rydzów widziałem.
 Domy były coraz mniejsze; parkany oddzielały pojedyńcze zabudowania, bruk stawał się coraz nierówniejszy, a latarnie coraz mniej rozpraszały ciemności.
 Na zakręcie ulicy ukazało się dwóch chłopców.
 — Antoś, patrz — zawołała z trwogą dziewczynka, chwytając Antka za rękę
 — Puść, głupia.
 — Uciekajmy.
 — Jabym uciekł, ale ty?
 — To weź moje pieniądze i leć.
 — Głupia jesteś.
 Ciemne sylwetki chłopców znaczyły się coraz wyraźniej.
 — Dobry wieczór — zawołał ironicznie czternastoletni Wicek.
 W ręce Antka błysnął jakiś przedmiot niewielki.
 — Tylko się zbliżcie.
 — Fi! fi! ja się twojego noża nie zlęknę.
 — Zobaczymy.
 — Więc nożem mi grozisz?
 — A nożem.
 — E, rzucisz go zaraz.
 — Antek! — zawołała Mańka.
 — Nie rzucę. Cicho bądź.