Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/173

i czysty, którego nie mógł zagłuszyć kurz, wydobywający się z pod długich sukien i szeleszczących spódnic pań.
 A między przechodniami uwijały się dzieci z bukiecikami w rękach i zapraszały do kupna kwiatów.
 — Proszę pana, niech pan kupi kwiatki dla tej ślicznej pani, proszę pana, matka chora, ojciec w szpitalu — zawodził dziewięcioletni nędzny chłopczyna w łachmanach.
 — Proszę pana, dziś nie jadłam — woła dziewczynka w poplamionej sukienczynie. — Proszę pana.
 Antek i Józiek siedli na podmurowaniu sztachet i patrzeli.
 Antek pamiętał podobny obraz. Dwa i pół roku minęły. On z Mańką biegał wówczas między przechodniami, sprzedawali kwiaty i odnosili pieniądze ojcu. Tylko dwa i pół roku temu. Wtedy, ostatnim razem, ten pan hrabia wziął go do siebie...
 — Chodź, Józiek, pójdziemy.
 — Poczekaj jeszcze — mówi Bzik.
 — Chodź już, chodź.
 Szli ulicą Książęcą ku Wiśle.
 — Słuchaj, możeby jeszcze się napić?
 — Nie, nie można.
 Idą. Józiek gwiżdże przez zęby.
 — Boisz się, Antek?
 — Czego się mam bać?
 — Zobaczysz, jak będzie gracko. Babe za „halc“, poducha na pysk i basta! Ani zipnie. Zobaczysz.
 Józiek gwiżdże.