Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/18

 — E, rzucisz.
 Walek cisnął w przeciwnika kamień. Antek od skoczył w bok i w mgnieniu oka rzucił się i powalił chłopca na ziemię.
 Drugi chłopiec nadbiegł z tyłu, ale Mańka pochwyciła go za ucho i ciągnąła z całych sił.
 — Puść mnie.
 Zdala dały się słyszeć czyjeś kroki.
 — Ratunku — zawołał Walek, który aczkolwiek silniejszy, nie był tak zwinny, jak Antek.
 Chłopiec zerwał się, cisnął nóż za parkan, a sam rzucił się do ucieczki.
 W tej chwili ukazała się postać policjanta. W dwóch skokach dogonił Mańkę i pochwycił ją.
 — Co ty tu robisz?
 — Idę do domu.
 — Do domu? A możebyś do cyrkułu ze mną poszła?
 — Proszę pana, za co?
 — A czego krzyczałaś?
 — Bo chłopak chciał mi odebrać pieniądze. Jest tu za parkanem.
 Za parkanem dały się słyszeć głośne kroki, jednocześnie rozległo się szczekanie psów i szamotanie się z nimi chłopca.
 Policjant przesadził parkan. Mańka pędem puściła się przed siebie.
 Ktoby widział, że z ukrycia, z wgłębienia między murem i parkanem, wyszedł człowiek i pobiegł za Mańką, tenby mógł sądzić nie bez powodu, że jest to winowajca istotny tej walki nocnej.