Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/184

 Pan w rękawiczkach pożegnał Zośkę, uścisnął jej rękę, uchylił kapelusz. Zośka była zarumieniona, a oczy jej błyszczały zupełnie tak samo, jak wówczas, gdy on czytał wieczorem jaką powieść.
 Zbliżył się do dziewczyny drżący, zmieniony i bez wstępów zapytał groźnie.
 — Zośka, kto to?
 — Nikt — odparła ona.
 — Co to za facet? Zkąd go wytrzasnęłaś?
 — Odczep się i już.
 — Nie odczepię się, matce powiem.
 — To sobie powiedz.
 Antek zrozumiał, że gniewem nic nie pomoże, a zaszkodzi raczej.
 — Zośka, po co ty to robisz?
 — A co ja robię? Zwariowałeś, czy co?
 — Zośka, ty wiesz, co on chce z tobą zrobić.
 — A zkąd ja mam wiedzieć?.. Może się chce ożenić.
 — A tak, ożenić — ze złością potwierdził Antek.
 — A dlaczego nie?
 — Głupia jesteś.
 — A ty mądry.
 Szli kilka kroków obok siebie.
 — Słuchaj, Zośka — zaczął znów Antek — ty wiesz przecie, że ja ci dobrze życzę.
 Dziewczyna spojrzała mu w oczy.
 — No wiem. Bo co?
 — Pamiętaj, żebyś nie poszła na poniewierkę.
 — Nie bój się.