Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/187

 „Ha, może się i ożeni“.
 Po długiem wahaniu postanowił zwierzyć się garbatej.
 Garbata słuchała z szeroko otwartemi oczami i powieki nawet nie opuściła. Każde słowo łykała spragniona.
 — To to tak — szeptała, i Antek nie wiedział, czy w głosie jej dźwięczało ździwienie, smutek, czy zadowolenie. — To to tak — powtórzyła — to ten sklep to jego ojca.
 A gdy Zośka wróciła wieczorem do domu, stara zapytała z wyrzutem:
 — A ty czegoś mi nic nie mówiła?
 — A co miałam mówić?
 Rozmowa cicha trwała długo. Zakończyła się płaczem dziewczyny.
 Nazajutrz garbata ubrała się w swą odzież odświętną, uczesała się, jak do kościoła.
 — A co to ona garbata, że nie może wyjść za pana? — szepnęła.
 I poszła w stronę składu cerat i tapet. Długo przyglądała się wystawom sklepu, wielkiemu szyldowi i lśniącym szybom.
 — A no...
 Przeżegnała się i weszła.
 Gdy po kilkunastu minutach stała znów przed wystawą sklepową, zdawała się jeszcze bardziej garbatą, niż zawsze. Pochyliła się, a na ziemniste czoło wystąpiły wielkie krople potu.
 — Więc zawsze tak samo, zawsze?