Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/20

 — Jaki ktoś?
 — Jest tam; nie wiem, słyszałam, widziałam jak wchodził.
 — Nie łżyj tylko, rozumiesz?
 — I ja widziałem — dodał Antek.
 — Czy jeden?
 — Zdaje się, że jeden.
 Dało się słyszeć otwieranie i we drzwiach z lampą w ręce stanął mężczyzna.
 — Kto to?
 — Ja — rzekł nieznajomy w palcie z podniesionym kołnierzem, w binoklach.
 — Czego pan chce?
 — Chcę wejść.
 — Jakiem prawem?
 — Mam do pana interes.
 — Ja w nocy nie załatwiam interesów.
 I mężczyzna z lampą w lewej ręce począł się powoli przysuwać do nieznajomego. Nagle zatrzymał się, ujrzawszy wymierzoną w siebie lufę rewolweru.
 Stał chwilę, drżąc wobec niebezpieczeństwa i patrząc ze strachem w oczy, utkwione w niego, jak dwa ostrza, z po za binokli.
 — Coś pan za jeden? — wybąkał — ja pana nie znam.
 — I nie masz pan potrzeby mnie znać. Czy mogę wejść do pokoju?
 — Proszę.
 Cała ta scena trwała zaledwie chwilę. Nieznajomy pewnym krokiem wszedł do izby. Duży pokój z nierów-