Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/21

nym sufitem, z małem oknem. Żelazne łóżko stało przy drzwiach; w łóżku leżała jakaś dziewczyna z młodą, ale zniszczoną twarzą, pokrytą gęstą warstwą jakiejś taniej farby.
 — Ach! — krzyknęła, okrywając się kołdrą.
 — Milczeć! — rzekł groźnie gospodarz mieszkania.
 Postawił lampę na stole sosnowym, założył ręce na piersiach i zapytał krótko:
 — Więc?
 — Czy to pana dzieci?
 — Co to pana obchodzi?
 — Chcę wiedzieć!
 — W jakim celu?
 — Chcę od pana te dzieci kupić.
 — One nie są do sprzedania.
 — Ile pan żądasz?
 — Chce pan je kupić?
 — Mów pan, ile pan chcesz rubli za Antka i Mańkę?
 Antek i Mańka stali nieporuszenie.
 — Ile chcę? Po co panu te dzieci?
 — Potrzebne mi są.
 — Na co?
 — Rozmowa nasza trwa zbyt długo.
 Na zwiędłej twarzy opiekuna dzieci widać było jakąś walkę. Był nietrzeźwy, i trudno mu było zebrać myśli.
 — Ja mam z nich duży dochód — rzekł wymijająco.
 — Więc policz pan więcej.