Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/210

 Przez drzwi, z korytarza, dobiegały przekleństwa, wypowiadane głosem basowym, pijackim. To kowal gromił swą żonę i dzieci.
 W zaułku podwórza, przez szyby, widać było gromadę dzieci, oblegających cuchnący ustęp. Tu było stałe miejsce ich zabawy; tu mogły robić, co chciały, niczyje oko ich nie śledziło. „Warjat się nie liczył, bo co on tam wie?“
 — Antek — zaczął starzec.
 Chłopiec drgnął.
 — Jeżeli ci u mnie bardzo źle, to ja ciebie nie chcę zatrzymywać... Poco masz uciekać, powiedz mi lepiej. Co, chcesz iść?
 — Tak — szepnął ledwie dosłyszalnym głosem.
 — Kiedy, jutro?
 Chłopiec skinął głową.
 — A no, trudno... Był tu u mnie przed tobą niejeden... Może znów znajdę kogoś... na dłużej. Bóg cię prowadź. A opowiadaj o mnie, opowiadaj o mojem odkryciu. Może znajdzie się ktoś, co myśl moją podchwyci.
 Tego wieczora nic więcej nie mówili do siebie.
 Antek położył się i zasnąć nie mógł, bo w szafie tak głośno grało.
 Gdy pierwsze promienie słońca zabłysły na niebie, Antek uniósł się na swym sienniku.
 — Idziesz? — zapytał starzec.
 — Idę.
 — Chcesz mi powiedzieć, dokąd?
 — Do Zaruczaju.