Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/215

 — Jezus, Marya! — szeptał — ratuj, ratujcie!
 W skroniach krew mu biła. Co serce głośno uderzy, to w moment później puknie w skroniach, i gorąca fala mózg zalewa.
 — Jezus, Marya! ratujcie mnie!
 Już stoi na peronie, jedna sala dzieli go od ulicy. Czy przejść tę salę, czy zostać? Zatrzymał się przed drzwiami i patrzał. Tam, za rzędem dorożek, widnieje szyld: „Sprzedarz wódek.“ Iść tam, czy nie?
 Nagle tragarz odpycha go na bok.
 — Nie stać na drodze!
 Odsuwa się. Obok niego przechodzi konduktor.
 — Panie konduktorze, mogę bez biletu?
 — Dokąd.
 Wymienia nazwę stacyi.
 — Idź do służbowego.
 — Gdzie?
 — Ostatni. Tylko tamtą stroną.
 Antek przeskakuje przez wagon. Zachodzi od strony przeciwnej.
 A! nareszcie. Odetchnął. Jeszcze drżał ze strachu.
 — Boże, jakie to straszne było! — szepce.
 Pierwszy, drugi, trzeci dzwonek.
 Jadą.
 Konduktor wchodzi. Zaczynają rozmawiać.
 — Do rodziców jedziesz?
 — Tak.
 — W terminie jesteś?
 — Tak.
 — Ile masz do wyzwolenia?