Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/22

 — Tysiąc rubli pan da?
 — Za dwoje, czy za jedno?
 — Za... no tak, za jedno; rozumie się, że za jedno.
 — Więc dwa tysiące rubli?
 — Hm, Mańka nie jest moją córką, ale...
 — Ale?
 — Ale ja mogę pomówić z jej matką. Może się zgodzi.
 — Kiedy pan pomówi?
 — Jutro.
 — Ja chcę rzecz załatwić odrazu, teraz.
 — Trzy tysiące pan da?
 — Dam!
 — Zaraz?
 — W tej chwili. Pan ma papiery dzieci przy sobie?
 — O, papiery w porządku.
 Nieznajomy sięgnął do kieszeni.
 — Panie, ja panu ufam.
 W tej chwili przez drzwi wsunęła się ruda głowa żyda.
 — Czy?..
 — Precz, wynoś się... Antek, patrz, żeby nie podsłuchiwał.
 Dało się słyszeć szamotanie za drzwiami, przytłumione wymysły; wreszcie wszystko ucichło; Antek wrócił.
 — Ufam panu — ciągnął nieznajomy — że pan mnie śledzić nie będzie, gdy wyjdę, że dzieci te będzie