Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/23

pan uważał z chwilą otrzymania pieniędzy za moją własność.
 — O, masz pan na to słowo honoru — rzekł z teatralnym gestem pijak.
 — Sto, dwieście, trzysta, czterysta, pięćset — liczył przybyły, układając nowe sturublówki.
 Pijał brał je między palce, patrzał pod światło.
 — Czy pan jest właścicielem cyrku?
 — Może.
 — O, to pan dobry interes robi.
 — Ja nigdy złych nie robię.
 — Napije się pan ze mną?
 — Dziękuję.
 — Gardzi pan?
 — Tu jest całe trzy tysiące. Proszę o papiery.
 — Proszę bardzo: metryki, świadectwa pochodzenia, nic więcej nie potrzeba.
 — Za godzinę wyjeżdżam zagranicę... Dzieci, idziemy.
 — No, chłopcze, sprawuj się dobrze. Widzisz, ten pan bogaty, wyrób się, pamiętaj, a o ojcu nie zapominaj, jak ci będzie dobrze.
 — Idziemy — powtórzył nieznajomy.
 Antek i Mańka szli, jak uśpieni. Ojciec sprowadził ich na sam dół aż do ulicy.
 — No, Szmul, dawaj spirytusu.
 — Niech no mi pan Andrzej powie, co on chciał? po co on tych małych wziął?
 — A no, kupił ich.
 — Jakto kupił?..