Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/233

 — Co?
 — Chciałem powiedzieć, że pragnę, żebyś ty była bardzo szczęśliwa.
 — Ja szczęśliwa?
 — Czemu nie?
 — Nie, mój kochany, ja nigdy nie będę i nie chcę być szczęśliwa. Za wiele wiem, za wiele już cierpiałam. Ja mogę być tylko dobra.
 — I jesteś nią.
 — O, nie.
 Nagle Mańka zmrużyła oczy, wstała, wychyliła się przez okno i znów wpatrzyła się w jeden punkt z zajęciem.
 — Na co patrzysz, Maniu?
 — Poczekaj. Zdaje mi się, że ktoś idzie.
 Drogą szedł ktoś szybko, rozglądał się, przystawał. Zatrzymał się i o coś pytał przechodzącego włościanina. Znów szedł.
 — Kto idzie? — zapytał Jędrek.
 Ale Mańka nie odpowiadała. Ręce jej drżały, gdy oparła się o parapet okna.
 — Kto idzie? — zapytał chłopiec powtórnie.
 — Nie wiem, ale zdaje mi się... Tak, to on.
 Zerwała się, wybiegła z pokoju, trzasnęła drzwiami, biegła aleją ku szosie. Zwolniła biegu, zawahała się, przystanęła.
 Ku Mańce szedł chłopiec w wytartej marynarce, w czapce z daszkiem.
 — Antek! Antoś! — zawołała dziewczynka.
 — Mańka.. czy...