Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/239

 Natychmiast wysłano do Warszawy po rodziców Jędrka.
 Przyjechała tylko matka. Ojciec nie mógł domu zostawić.
 Marcinowa przez całą drogę zawodziła.
 — Oj, moiście wy państwo kochani, czy Jędrek aby nie umrze? Bo to jedyna pociecha nasza.
 Wierzyła w swoje słowa.
 Gdy weszła do pokoju, gdzie leżał Jędrek, osłupiała.
 — Jędrek, bój się Boga. A tobie co się zrobiło?
 Napróżno usiłowano ją uspokoić.
 — Oj, to tak cię wykierowali? To na to ja ciebie z domu na zatracenie wydałam... Taki był zdrowiuteńki, taki rześki. Oj, Jędrek, Jędrek.
 Na twarz chłopca wystąpiły krwawe rumieńce.
 — Nie przywita się mama ze mną? — zapytał.
 — A toć żegnać mi chyba ciebie trzeba. Toć ty już trupek zupełnie. A miałam takie złe sny o tobie.
 Krzywiła się, chcąc płakać.
 — Niech mama nie krzyczy — rzekł Jędrek.
 — A co nie mam krzyczeć, kiedy mi dziecko zabili.
 — Mamo, ciszej. Choroba mnie zabija, a nie ci dobrzy państwo.
 — A tak, tak, choroba. Rozumie się, że choroba. A w domu to nigdy nie słabowałeś. Oj, dolo moja.
 Jędrek przymknął oczy i nie odpowiadał. Tak inaczej wyobrażał sobie swą matkę. Wiedział dobrze, że te krzyki mają na celu wyłudzenie od „opiekunów“