Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/242

 Słońce podnosiło się ku górze, wielkie, uśmiechnięte, białe.
 — Antoś, czyś ty myślał kiedy, że z nami tak być może? Powiedz, jak myśmy mogli tak żyć? I tam są nasi towarzysze, oni do dziś dnia i całe życie tak samo. A przecie my nie lepsi od nich. Pamiętasz Władkę? Antoś, tylko...
 — Pamiętasz Zośkę garbatej? — zapytał Antek.
 — Bo co?
 Chłopiec o niej jednej nie wspominał Mańce ani razu. Dlaczego, sam dobrze nie wiedział. Czy obawiał się, że Mańka przeczuje, że sprzeniewierzył jej się w swych uczuciach, czy też to wspomnienie było dla niego najbardziej bolesne.
 — Nic, tak tylko się pytałem.
 — Co, czy i ona już?...
 — Tak.
 — A garbata?
 — Otruła się.
 — Naprawdę?
 — No, tak
 Zawołano ich do Jędrka.
 Hrabia, Irena, lekarz i matka Jędrka zebrani byli w pokoju konającego.
 — Całą noc nie spaliście przezemnie. Ale już niedługo.
 I znów głaskał rękę Mańki delikatnie, ostrożnie, jakby obawiając się, by się nie rozpłynęła.
 — Dobra, dobra jesteś, Maniu — szeptał.