Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/251

 Oskarżony żadnym ruchem najdrobniejszym nie zdradził się, że słyszy i rozumie pytania, skierowane do niego.
 Siedział w swej kurtce szarej na ławce drewnianej, w obecności dwóch żołnierzy z gołemi szablami, w obliczu sądu, pod strzałami paruset ciekawych oczu publiczności. Trącono go, żeby wstał — wstał.
 Wezwano pierwszego świadka. Był to kąpielowy z tej samej łaźni, w której oskarżony pracował.
 — Czy oskarżony oddawna był kąpielowym?
 — Od pół roku.
 — Czem zajmował się poprzednio?
 — Nie mówił nam o tem nigdy. Wogóle on bardzo mało mówił.
 — Życia jego prywatnego nie znaliście zupełnie?
 — Wiedzieliśmy, że chodzi do jakiejś dziewczyny.
 — Czy nie bywał nigdy pijany, nie wydalał się, nie „znikał“ nagle na dni kilka?
 — Owszem, pił, ale rzadko. Zdaje mi się, że dwa, trzy razy „wszystkiego“.
 — Gdzie i z kim przebywał wówczas?
 — Nie wiem.
 — Czy podczas półrocznego pobytu nie zaszedł w zakładzie kąpielowym żaden wypadek kradzieży?
 — Nie. Tylko na parę dni przed tym właśnie wypadkiem — to jednemu gościowi zginęła papierośnica, ale ją zaraz znalazł.
 — Gdzie znalazł?
 — Zostawił ją w palcie, w kontramarkarni