Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/252

 — Więc nie było możliwości, żeby ją oskarżony miał podrzucić?
 — Nie, żadnej.
 Przewodniczący zwrócił się do adwokata:
 — Nie ma pan jakich pytań?
 — Tak. Niech mi powie świadek, kogo na razie podejrzewano o kradzież papierośnicy?
 — Jego.
 — Jak on się zachowywał w czasie — przed znalezieniem papierośnicy w palcie?
 — Nie rozumiem.
 — Czy był zatrwożony?
 — Nie uważałem.
 — Czy po znalezieniu papierośnicy mówił coś?
 — Nie pamiętam.
 — Czy świadek przypomina sobie dobrze, że miało to miejsce na parę dni przed zbrodnią? Czy on nazajutrz po posądzeniu go o kradzież był jeszcze w zakładzie?
 — Nie pamiętam.
 — Proszę sobie dobrze przypomnieć.
 — A nie, racja! nie był. Tak, właśnie. Tak... tak... dwa dni go nie było, a trzeciego dnia dowiedzieliśmy się o zabójstwie.
 — Skończyłem.
 Zeznania drugiego kąpielowego wyjaśniły, że oskarżony na dwa tygodnie przed spełnieniem zbrodni ostatni raz „znikł“ na dwa dni, że miał być nawet wydalony z tego powodu, ale że go „panowie“ lubili, więc go zostawiono.