Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/253

 — Czy po znalezieniu papierośnicy przez „gościa“ oskarżony mówił coś? — zapytał znów adwokat.
 — Ale co?
 — Czy nie groził, nie przeklinał?
 — Owszem, powiedział coś.
 — Proszę sobie dobrze przypomnieć.
 — Jakieś tam słowo powiedział.
 — Jakie?
 — Powiedział: „a ty ścierwo jedne.“
 — Czy głośno to powiedział?
 — Nie, cicho.
 — Nic więcej nie mówił?
 — On nigdy nic nie mówił.
 — A za co go „panowie“ lubili?
 — Mocny chłop był, dobrze mył i „gniótł“ po łaźni.
 Trzecim świadkiem była aktorka.
 Szmer rozległ się na sali. Panie, które nieco zażenowane się czuły, teraz podniosły lornetki do oczów. Panowie uśmiechali się na myśl o zakłopotaniu „pięknej pani.“
 — Jak długo służyła u pani zmarła?
 — Dwa lata.
 — Czy oskarżony bywał oddawna u niej?
 — Od roku.
 — Czy pani wiedziała o tych odwiedzinach?
 — Wiedziałam.
 — Jak często przychodził?
 — Z początku dość często, wieczorami zwykle, kiedym wychodziła do teatru. Od czasu, jak przyjął obowiązek, przychodził zwykle w dzień i rzadziej.