Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/268

 Zbliżył się, chciał ująć jego rękę.
 — Nie, nie potrzeba. Nie całowałeś ty mnie, jakeś był mały, to się i teraz obejdzie.
 — Niech nam ojciec nie odmawia — szepnęła Mańka. — Ojciec wielką Antosiowi przykrość sprawia.
 — Wy wiecie jedno, a ja wiem drugie — rzekł ojciec.
 — Może ojciec myśli, że w kościele będzie wiele osób. Nikt, tylko my dwoje, hrabia i jeszcze świadek jeden. A potem zaraz wyjedziemy. Dlaczego ojciec ma tu żyć w wilgoci i brudzie, kiedy może...
 — I to małe tu żyje, i ja tak długo żyłem.
 Dziecko zapłakało cicho. Stary dał mu kartofel do ssania.
 — Postanowiliśmy z Antosiem nie wyjść ztąd, dopóki ojciec z nami nie pójdzie.
 — Sprzedałem was i już, i... e! co tam gadać. Wy wiecie jedno, a ja wiem drugie.
 — Ha, więc będziemy czekali.
 Usiedli na drugim tapczanie.
 Płynęły chwile nad wyraz bolesne.
 Rozumieli dobrze, iż ojciec nie zechce z nimi wyjechać. „Honor“ mu nie pozwalał, to było jasne A jednak nie chcieli pogodzić się z myślą, że zostawią z takim trudem odszukanego człowieka, który bądź cobądź nie był im obcym. Więcej rozumem, niż uczuciem, widzieli się przywiązanymi do niego.
 — A kiedy ten wasz ślub?
 — Za cztery godziny, o szóstej.
 — A no, dobrze, niech i tak będzie.