Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/269

 — Więc idzie ojciec z nami?
 — Nie, sam przyjdę.
 — My się nie zgadzamy na to.
 — To wcale nie przyjdę.
 — Może ojciec chciałby ubranie inne? Przyniosę ojcu.
 — Nie potrzeba nic przynosić. Tak pójdę, jak jestem.
 Wyszli cicho i smutnie.
 — Jak myślisz, Antosiu, czy przyjdzie?
 — Nie, Maniu, nie przyjdzie.
 — Co robić?
 — Sprobuję jeszcze raz z hrabią nakłonić go. Może jemu się uda.
 Ojciec Antka siedział przez chwilę nieruchomo. Potem wstał, przerzucił przez ramię swą torbę żebraczą, wziął kij w rękę, wyszedł, rozejrzał się, wrócił do izby, wziął niemowlę, wstąpił do stróżki i zostawił je.
 Na ulicy jeszcze raz się podejrzliwie rozejrzał i wolnym krokiem skierował się naprzeciwko do szynku. Wypił, położył pieniądze.
 I cicho, ukradkiem, przeciskał się pod murem, w stronę kościoła. Stanął za węgłem ulicy, zasłonięty wystającym kantem muru, i oczu nie odrywał od drzwi wchodowych kościoła.
 Nogi drżały pod nim. Zbliżył się stójkowy.
 — Czego stoisz?
 — Niech mi pan pozwoli, ja nie żebrzę teraz, ja tu chcę coś zobaczyć.