Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/271

 Odjechali.
 Stał chwilę jeszcze.
 Przeżegnał się i poszedł w stronę rogatek.
 — Trzeba mi precz z Warszawy. Tu by mnie ciągle nachodzili, a ja... Niech im Bóg błogosławi!
 Przeszedł aleje, wyszedł za miasto. Po prawej stronie szosy pole, po lewej szereg domów.
 Na polu, tuż obok drogi, leży koń i zdycha.
 Gromada dzieci otoczyła kołem konające zwierzę. Koń sapie ciężko, oczy bielmem mu zaszły. Chwilami dreszcz wstrząsa skórą.
 Purpurowe słońce oświetla konia i dzieci.
 Dzieci milczą. Patrzą na męki zwierzęcia i współczują, ciekawe są, jak to się skończy; chcą pochwycić ostatni oddech jego.
 Bosa dziewczynka o bladej twarzyczce, teraz oblanej słońca szkarłatem, z którym się kłóci sieć żył niebieskich na gołej szyi, twarzy i skroniach — bosa dziewczynka się przeżegnała, owinęła mocniej chustką niemowlę, które trzyma na ręce. Łzy w czarnych jej oczach błyszczą.
 Dzieci milczą i patrzą. Któreś się zaśmiało. Nizki, piegowaty chłopiec, z błyszczącemi, biegającemi małemi oczami, zbliża się, pociąga konia za ogon.
 — Patrzcie, co z tego wędek można zrobić.
 Koń tylnem kopytem poruszył.
 — Tańcować ci się chce. Poczekaj, to ci zagram.
 Znów konia za ogon pochwycił. Począł kręcić ogonem jak korbą katarynki.