Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/28

 — A tak. Jak nas pan wywiezie, to nas już sam djabeł nie znajdzie.
 — Mówię ci, że będziesz mógł wrócić.
 — Pan myśli, że „fater“ panu odda pieniądze?
 — Chodź, w hotelu pomówimy jeszcze.
 — No, dobrze — zgodził się chłopiec.
 Na rogu ulicy wznosił się hotel.
 — A daleko to? — zapytał jeszcze Antek.
 — O, tu naprzeciwko.
 Przeszli środkiem ulicy. Weszli do wielkiej bramy; na lewo prowadziły schody. Schody były wysłane dywanami. Na półpiętrze lśniło wielkie lustro. Jasno, jak w cyrku. Antek rozgląda się swobodnie, Mańka lękliwie stąpa w swych zabłoconych bucikach po miękkim dywanie.
 Portjer tak groźnie spojrzał na dzieci, gdy wchodziły.
 Już są w numerze.
 Na progu wita ich stary lokaj zapewne, bo zdejmuje przybyłemu palto. Obecność dzieci nie zadziwia go. Starzec jest wzrostu wysokiego, ma siwe przygasłe oczy, wielkie białe brwi i wąsy, a włosy mu błyszczą, jak srebrne. Nie mówi nic.
 — Idź, Macieju, zapłać rachunek i zamów karetę.
 — Słucham jaśnie pana.
 Zrobił zwrot wojskowy i wyszedł.
 — Idźcie do pokoju.
 Antek wchodzi do sąsiedniego pokoju, za nim Mańka. Antek rozumie, że dziewczyna widzi w nim opiekuna, i to go napełnia dumą.