Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/29

 — Niech pan powie, co pan chce z nami zrobić?
 — Dowiesz się niezadługo, teraz nic wam nie powiem.
 — To my nie pojedziemy.
 — To ja każę aresztować was. Widziałem waszą walkę na noże.
 — Nieprawda, ja nie miałem noża — zaprzeczył żywo Antek.
 — Widziałem. A teraz idźcie się naradzić. Ze mną albo do więzienia.
 Wśród towarzyszy Antka niejeden już „doił kozę;“ dumni byli z tego chłopcy, opowiadali o tem. Była to arystokracya wśród chłopców. Ale Antek... jeszcze bał się murów więziennych i krat żelaznych.
 Nieznajomy zamknął drzwi za dziećmi.
 — Wiesz Mańka, jeść mi się chce — zaczął Antek, nadrabiając miną.
 — I mnie też — rzekła Mańka.
 — Niech nam da coś jeść.
 — Przecież mu nie powiesz?
 — Dlaczego nie? A co mi zrobi? Jak miał pieniądze na kupienie nas, to niech teraz żreć daje.
 — Antoś, nie rób tego.
 — A właśnie, że zrobię.
 I Antek, nie bardzo wiedząc, co robi, otworzył drzwi i rzekł;
 — Proszę pana, nam się chce jeść.
 — W mojej torbie podróżnej jest jedzenie, leży na kanapie — odpowiedział spokojnie gospodarz.