Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/36

 — Dzieci, wstawajcie!
 — Co? — pyta Antek nie otwierając oczów.
 — Wstawajcie. Zaraz wysiądziemy.
 — Mhm.
 Przeciera oczy, rozgląda się. Więc to nie jego strych?
 Przypomniał sobie wszystko. Trącił Mańkę. Mańka zerwała się.
 — Już, już, zaraz!
 Otwiera oczy i dziwi się.
 I dwoje dzieci obdartych, wystraszonych, siedzi na aksamitnych poduszkach pierwszej klasy w oświetleniu wschodzącego jesiennego słońca.
 Sprzedane...
 — Wysiadamy.
 Siwy starzec pakuje rzeczy, zdejmuje torbę podróżną z siatki.
 Pociąg staje.
 Jest to mała stacyjka, położona na szczerem polu. Gdzieś zdala czernią się lasy, a tu wokoło nic prócz pól z ostremi, jak szczecina, łodygami zżętego zboża. Całe morze pól rozległe, poważne, spokojne. Naczelnik stacji uchyla czapkę przed opiekunem Antka i Mańki i ciekawym wzrokiem obejmuje przybyszów.
 Przed stacyą czeka bryczka. Siadają.
 Woźnica bez słowa powitania bierze w ręce cugle. Ruszają. Pociąg idzie z nimi równolegle, prześciga ich i, wyrzucając kłęby dymu, pędzi i niknie na zakręcie za skrajem lasu.