Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/51

 Zarucki był szczery, jak dziecię, węgier był obłudny. Zarucki serdecznie ściskał dłoń człowieka, który był mężem jego ideału.
 Magnat ściskał jego dłoń, a przygotowanym był uczynić podłość.
 Umówili się razu pewnego w klubie. Grano w karty. Węgier przegrywał, był blady i rozdrażniony. Zarucki, wiedziony przeczuciem ludzi nerwowych, rozumiał niebezpieczeństwo grożące. Był smutny, niespokojny.
 Wreszcie postanowił rozmówić się z rywalem.
 Gdy oddalili się od grających i siedli pod cieniem palm przy stoliku, gdy Zarucki wypił parę kieliszków szampana, zaczął mówić pierwszy.
 — Pan wiesz, żem pokochał pańską żonę.
 — Wiem o tem. Ale po co pan mi to mówisz? — zapytał obojętnie.
 — Bo żona pańska również mnie kocha.
 — O tem nie wiedziałem jeszcze. — Oczy mu błyszczały, silił się na spokój — Czy pan przekonany jest o tem?
 — Tak, panie.
 — Czy ona to panu mówiła?
 — Nie, ale to się czuje.
 — Za mało pan zna jeszcze kobiety, by módz o tem sądzić — zawołał dość głośno węgier.
 — Panie, pan tak dziwnie mówi.
 — Ja sądzę, że to pan raczej dziwnie mówi.
 — Dlaczego?