Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/59

 — Wcale nieźle, wcale nieźle — ciągnął Antoś — tylko wartoby coś zjeść przecież.
 W tej samej chwili wszedł stary Grzegorz i na tacy przyniósł mu dzbanek mleka, chleb i cukier.
 — Pan prosił, żebyś się umył przed śniadaniem — rzekł służący i wyszedł.
 — A no, umyć się to umyć. Zabawna historja sobie. Tylko mogłoby tu być trochę cieplej.
 Antek umył ręce i twarz (szyi i uszów nie mył prawie nigdy) i zasiadł do śniadania.
 — Dobre mleko, jak prababkę kocham. A chleb jaki, phi!
 Położył się w ubraniu na łóżku:
 — Fu, twarde łóżko. A ja myślałem, że tu będą ci takie puchy, jak u szynkarza, albo i lepsze. No, trudno.
 Wyjął ostatni papieros, który mu pozostał z wczorajszego zakupu, i zapalił.
 — Żyć nie umierać. Tylko żeby tak zawsze było. I żeby tu znaleść kolegów jakich.
 Z zagasłym papierosem w ustach Antek usnął.
 I Mańka spała.
 W jednym z górnych pokojów zebrali się tymczasem: hrabia, hrabianka, lekarz — i radzili.
 — Dzieci te pochodzą z najgorszej rodziny pijackiej — mówił hrabia — wpływy miały jaknajgorsze. Charaktery ich są zupełnie różne. Dziewczynkę łatwo nam będzie wprowadzić na odpowiednią drogę, ale z chłopcem, zdaje mi się, nie poradzimy sobie tak łat-