Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/63

 Łzy puściły się Mańce z oczu strumieniem.
 W tej chwili drzwi się cicho otworzyły, i we drzwiach stanęła hrabianka Irena w czarnej obcisłej sukni, i wzrok jej łagodny spotkał się z rozognionym wzrokiem Mańki. Kobieta ta dziwnie podobną była do tego pana, który ją tu przywiózł.
 — Może to on zamienił się w kobietę? — przemknęło przez myśl dziecku w gorączce.
 Hrabianka zbliżyła się do łóżka Mańki, uklękła przy niem, jedną rękę wsunęła pod poduszkę a drugą otoczyła drobną postać Mańki.
 Dziewczynce oddech zamarł w piersi.
 — Maniu, dlaczego nie śpisz? — szepnęła cicho.
 — Bo się boję, strasznie się boję.
 — Czego się boisz, Maniu?
 Jakiś smutek, i wielka życzliwość i pieczołowitość dźwięczały w głosie kobiety.
 — Nie, Maniu, nie należy się bać. Jesteś wśród dobrych ludzi, dziecko moje. Uspokój się, zaśnij.
 — Nie mogę.
 Złożyła na rozpalonej główce dziecka, cichy pocałunek.
 — Biedne, dobre dziecię moje.
 Mania wstrząsnęła się.
 — Dlaczego mnie pani całuje?
 — Bo cię kocham.
 — A za co mnie pani kocha?
 — Za to, że cierpisz, dziecino.
 — A zkąd pani wie?
 — Czuję to, maleńka moja.