Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/64

 Te trzy pytania Mańka wyrzuciła ze siebie jednym tchem prawie, rzucając je jedno po drugiem.
 — Co pani za jedna? — zapytała znów Mania.
 — Jestem tą, która pragnie zastąpić ci matkę.
 — Ja przecież mam matkę.
 — Ale twoja matka jest nieszczęśliwa.
 Po długiej chwili milczenia Mańka mocnym, stanowczym głosem rzekła:
 — Moja matka nie jest nieszczęśliwa, ale jest podła, i ja jej nienawidzę. Jabym... jabym ją... ją... zamordowała. Ona...
 — Nie mów, Maniu, teraz. Staraj się usnąć. Pomówimy o tem jeszcze. Śpij, Maniu.
 — Ale pani tu zostanie?
 — Zostanę.
 — Całą noc?
 — Całą.
 — Niech się pani położy tu przy mnie.
 — Nie, Maniu, mnie tak dobrze.
 — Ale pani nie pójdzie, bo ja się boję.
 — Zostanę tu przy tobie.
 Zamknęła oczy i starała się usnąć, ale myśl, że znów zostanie sama, odganiała sen z jej powiek.
 Po długiej chwili ciszy otworzyła znów oczy i spotkała się ze wzrokiem nowej opiekunki. Usta kobiety poruszały się w szepcie.
 — Co pani mówi?
 — Modlę się.
 — O co?
 — O twoje szczęście.