Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/65

 — Nie o swoje?
 — Nie.
 — I ja się modliłam dzisiaj, ale o swoje szczęście. Prosiłam pana Jezusa, żeby ten pan, z którym jadę, dał mi bardzo dużo pieniędzy i żebym mogła matce rzucić w twarz jakieś sto albo tysiąc rubli i bić ją, bić, ażby krew płynęła. O, za pieniądze ona pozwoliłaby się bić.
 — Maniu, twojej modlitwy pan Jezus nie wysłuchał.
 — Dlaczego?
 — Bo to była zła modlitwa.
 — To są złe i dobre modlitwy?
 — Tak.
 — A dlaczego to była zła modlitwa?
 — Pomyśl sama.
 — Pewnie dlatego, że chciałam bić matkę.
 — Tak, dziecko.
 — O, pani nie zna mojej matki.
 Mańka oparła głowę na dłoniach, uniosła się na poduszce i mówiła.
 — Pani nie wie, że matka zabiła ojca mojego. Nie znałam ojca, bo umarł, kiedym miała trzy lata. Wcale go nie pamiętam. Ale ona mi to sama mówiła. Mówiła mi: „ty gadzino, ty duszo podła, ja ciebie tak zatłukę, jak twego ojca zatłukłam“. A wie pani, za co matka mnie biła? Bo jak ojciec umarł, to matka wyszła za mąż za innego. I ten był taki sam, jak ona. Bili się ciągle i mnie bili. Potem on gdzieś się podział. Ale było jeszcze gorzej, bo potem matka miała