Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/69

prysnął zemdlonej wodę na twarz; i hrabianka otworzyła oczy.
 — Odwagi, odwagi! pani — rzekł lekarz.
 — Już nic. Może pan odejść.
 Nieznajomy wyszedł.
 Mańka nic z tego zrozumieć nie była w stanie. Jedno pojmowała: że jeśli jest otoczona duchami, to duchami dobrymi.
 — Co pani się słało? — zapytała Mańka
 — Nic, dziecko moje. Znużona jestem.
 — Bo pani klęczała tak długo. Niech się pani przy mnie położy. Może pani się mnie brzydzi, może mnie pani już nie kocha?
 — Kocham cię, dziecko, kocham jeszcze bardziej.
 Usiadła na krześle, oparła głowę o poduszkę Mańki i powiedziała:
 — Śpij, Maniu.
 I dziecko zasnęło, trzymając jej dłoń w swojej ręce.
 Nazajutrz hrabianka usiadła w gabinecie nad zeszytem, który nosił tytuł: Mańka. Streściła w nim swoją rozmowę i trzy razy odkładała pióro, bo ręka jej drżała. Sprawozdanie swe zakończyła uwagą:
 „Sądzę, że brat się myli. Nie, z tych dzieci nic się nie da zrobić, bo we krwi noszą zarodki zepsucia i przez pierwsze lata nasiąkły niem tak, że nic ich nie uleczy.“
 A pod tą uwagą hrabia zrobił swoją:
 „Wierzę, że dla odrodzenia tych dzieci potrzebna tylko wielka dla nich miłość i wielka praca.“