Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/75

to pan może tyle płacić za jakichś tam... Więc jak będzie z nami?
 — Zostań tu, Antosiu, choć przez zimę.
 — Chybabym zwarjował. Teraz najlepsze zarobki. I cyrk jest, i wszystko. Ja chcę koniecznie dziś wrócić do domu.
 — To niemożliwe.
 — Dlaczego niemożliwe? A no, jak pan chce.
 Antek czuł, że gniew w nim wzbiera, ale tłumił to uczucie głęboko. Doznawał rozczarowania i niechęci, że nie udało mu się „ocyganić“ tego pana.
 — „Cwana“ sztuka — pomyślał — ale nie poradzi nic ze mną.
 — Musisz zostać chociaż kilka dni.
 — Nie chcę.
 — Dlaczego, Antosiu?
 — Bo nie chcę, i już.
 — A gdybym cię bardzo prosił.
 — Nie zostanę i basta. Mówię, że nie, to nie.
 — Będzie ci dobrze u mnie.
 — To niech sobie będzie. Pan powiedział, że będę mógł sobie pójść, gdyby mi się nie podobało; taki, co łamie słowo honoru, e! to na nic.
 — Ja ciebie proszę tylko.
 — A ja nie chcę.
 — Więc zostań tydzień choćby. Pomyśl, przecież Mania sama tu będzie; wy się lubicie.
 — A co ona mnie obchodzi? Takich jak ona, to sobie sto znajdę. Co Mańka? Głupia i już. Jak sobie