Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/77

 — Oddam im je. Ja tam nie potrzebuję łaski. Jak sobie zarobię, sam sobie kupię. Musiałem włożyć, bo mi zabrali moje ubranie, i już.
 Przyjęcie to zmroziło Mańkę. Stała na środku pokoju i nie miała odwagi się ruszyć.
 — Zostajesz tu? — spytał chłopiec.
 — A ty?
 — A jakże. Dziś się wynoszę.
 — Dokąd?
 — Zobaczę, dokąd, byle nie tu.
 — A źle ci tu?
 — Doskonale. Co za dobre, to nie zdrowe. Ale ty sobie zostań, będą ci tu „panienka“ mówili.
 — Czego ty się mnie czepiasz?
 — Wiem, wiem. O! znam ja ciebie. Jak ci była bieda, toś się lizała, ale teraz tyś taka sama pani, jak ja pan. Głupia jesteś, mówię ci, i już.
 — Dlaczego?
 — Bo cię wysłali, żebyś mnie namawiała. Ja wszystko wiem, bo mam „nos“ od tego. Tobie się zdaje, że ja nie wiem, a ja wszystko dobrze wiem.
 — Wcale mnie nikt nie wysyłał.
 — Kłamiesz.
 — To ty kłamiesz.
 — Słuchaj, Mańka, nie irytuj mnie, bo cię lunę w zęby.
 — Sprobuj.
 — No i co mi zrobisz? A tak, prawda, teraz masz lepszego opiekuna, jak ja. Ten pan to taki opiekun, jak ten gruby z Felką w alejach, co to wiesz.