Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/86

 — A tak. Jest u nas śmieciarka. Jak jej się powie „panna Zosia“ — to kamieniami rzuca. My ją zawsze tak gniewamy, bo to okropnie śmieszna baba. Każe się nazywać „pani Michałowa“; taka ona pani Michałowa, jak ja pan Michał. I ona dumna ze swego śmieciarstwa. Ja wiem, że wy tego nie rozumiecie, bo wy zawsze się przed kimś kłaniacie, a my nie. A wie pan dlaczego? Bo wy boicie się, żeby nie być biednymi, a my się nędzy nie boimy wcale... No, ja idę...
 — Chodź na chwilę, oddamy ci twoje papiery.
 — Nie, ja tu zaczekam — opierał się Antek. — Niech mi pan odda moje ubranie, a ja panu oddam pana ubranie.
 — Nie. Antoś, weź je sobie.
 — Nie chcę.
 — Przecież chciałeś w niem wyjść.
 — To co innego: jakbym uciekł, toby znaczyło, że ukradłem, a nie dostałem z łaski.
 — Proszę cię, weź to ubranie, jako zapłatę, żeś mnie tylu rzeczy nowych nauczył.
 — A tak, to co innego.
 Hrabia wrócił do pałacu, po kwadransie wyszedł z siwym sługą, niosącym kuferek.
 — Masz tam trochę rzeczy i książki. Daj mi słowo, że nie sprzedasz tych książek.
 — Daję słowo.
 — A tu masz pieniądze na drogę.
 Antek podał mu rękę, hrabia pocałował go w czoło.