Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/87

 — A jak ci tam źle będzie, wracaj do nas.
 — A pan niech weźmie Jędrka Marcinowego na moje miejsce.
 Antek dał mu adres chłopca.
 — Nie pożegnasz się z Mańką?
 — E, nie potrzeba.
 Otworzyła się żelazna brama. Przeszli przez aleję lipową, przez drogę, przez most, do wsi, zaszli do mieszkania rządzcy.
 — Hrabia prosi o bryczkę i konie.
 W kwadrans później Antek jechał w stronę stacji z papierosem, który wziął od parobka. Puszczał kłęby dymu w sam nos staremu Grzegorzowi i gwizdał jakąś piosnkę wesołą.
 Od rana wiedział, że uda mu się dzień dzisiejszy. „Nabrał“, stanowczo nabrał hrabię; dostał piętnaście rubli i ten kuferek. Pewnie mu tam nakładli sporo różnych rzeczy.
 Do Warszawy wraca, do miasta — no, naopowiada niestworzonych bajek o swojej podróży.
 Ciekawa rzecz, jak go tam przyjmą, co powiedzą, co ojciec zrobił z pieniędzmi, czy rozeszła się wieść o jego niezwykłym wyjeździe.
 Antek śpiewał coraz weselej.
 — O której odchodzi pociąg?
 — Poczekasz do odejścia z pół godziny.
 Ot, już wieś mijają, już wzgórza, już drugą, trzecią wieś, już las, już drogę, która prowadzi do stacji. Widać plant kolei.
 A oto i stacja.