Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/88

 Grzegorz kazał dać dwie szklanki herbaty.
 — A „haraku“?
 — Dobrze.
 — Ja zapłacę.
 — Nie potrzeba.
 — A pan nie pije?
 — Nie.
 Wypili, zakąsili.
 Już Antek ma bilet. Już pociąg nadjechał.
 — No, do widzenia. Niech pan podziękuje temu panu. Co on za jeden?
 — Hrabia.
 — Hrabia? — dziwi się Antek.
 Pociąg rusza.
 Antek siedzi w pustym prawie przedziale trzeciej klasy. Jakiś chłop leży na ławce i chrapie, dwóch żydów półgłosem szwargocze, jakaś kobieta śpi z dzieckiem na ręku.
 Antek wyszedł na platformę.
 I nagle dwie łzy zabłysły mu w oczach, rosły, napływały, aż stoczyły się po policzkach. „Nabrał“ i hrabiego i Grzegorza: skrył, że ciągnie go coś do nich, że pragnąłby ucałować rękę przygodnego opiekuna, że pragnąłby, gdy tak siedział na kolanach rzucić się na szyję i zapłakać. Skrył, że pragnął całą duszą zostać tam u nich. Skrył to wszystko, ale teraz już może sobie płakać dowoli: nikt go nie podpatruje.
 Antek drzemał trochę, myślał trochę, znów drzemał, aż zasnął na dobre.
 Dwa razy budzono go, pokazywał bilet.