Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/95

 — Wiem już, wiem doskonale. Cóż ty, durniu, myślisz, że ja nie wiem?
 — A co pan Feliks wie?
 — A no, zabrali was z Mańką na pański chleb.
 — A wie pan, kto zabrał nas? A hrabia, widzi pan Feliks.
 — A wiadoma rzecz, że hrabia.
 — I zawiózł nas na wieś!
 — A rozumie się, że na wieś.
 — A zkąd pan Feliks wie o tem?
 — Jak się nauczysz tyle, co ja, to będziesz wiedział, zkąd ja wiem.
 — No, to niech pan powie, zkąd ja się tu znów wziąłem, kiedy pan taki mądry?
 Antka gniewała pewność Felka.
 — Uciekłeś.
 Antek się zdumiał.
 — Uciekłeś i dobrze zrobiłeś, żeś uciekł. Tak, to może wyrośniesz jeszcze na uczciwego człowieka, a tam to by cię zmarnowali. O, już cię w garnitur pański wystroili. Oni tylko to umieją. Et... Kusy, przynieś no drzewa do pieca.
 „Przynieś drzewa“ — nie znaczyło wcale w języku Felka: „kup“, tylko „rób, co chcesz, wyrwij z płota, znajdź, ukradnij, tylko przynieś, ba dam w skórę.“
 Kusy wyszedł.
 — Jak pan Felek...
 — Feliks, ośle.
 — Jak pan Feliks chce, to mu mogę podarować to ubranie.