Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/106

 — Nie! — wstrząsnął się, pochylając głowę.
 — I marzysz o sławie, bo myślisz, że prędko umrzesz na suchoty, albo zwarjujesz — dokończyłem.
 — I co? — szepnął, patrząc mi w oczy badawczo.
 — Nic. To nieprawda... Tylko musisz mieć kogoś, któremu, ufasz, — żebyś nie był sam, — żebyś nie był sierotą.
 W tej chwili wszedł Wacek.
 Zapalił lampę.
 Bronek wyszedł śpiesznie.
 Rzuciłem się na kanapę.
 Cynicznie zrównoważony Wacek począł się uczyć półgłosem, powtarzając po dziesięć razy te same nazwy: trochanter major, trochanter minor, fossa trochanterica, crista intertrochanterica.
 Uderzało mnie to po głowie jak młotkiem.
 — Mój Wacku, możeby ciszej?
 Nie zwracał uwagi na moją prośbę. Nie odczuwał mojego stanu. Zdrowa, chłopska natura.
 — Kolego, będziecie pili herbatę?
 — Dziękuję. Jużeście mnie uraczyli anatomją.
 — Ojciec mój ciężko pracuje na moje wykształcenie.
 — Tak... tak. Trzeba się uczyć, — potwierdziłem.