Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/107

 Był mi dziwnie wstrętny.
 — Kolega nie w humorze, — zagadnął.
 Nie odpowiedziałem.
 — Czy pan myśli długo jeszcze mieszkać u mnie?
 — Dopókąd mi pozwoli wasza teściowa.
 — Kolego, proszę ze mnie nie drwić.
 — Śmieszny pan jest, panie Wacławie...
 — Wiem o tem...
 — Jutro, a nawet dziś mogę pana pożegnać, z całej duszy dziękując za gościnność.
 — Ja nie chcę, żebyś się pan odemnie wyprowadził, tylko niech mnie pan nie drażni.
 — Ja pana drażnię?
 — Pan mnie nie zna. Pan się śmieje, że ja się modlę. To jest podłe!
 — Aż tak?
 — Podłe i nikczemne. Co pan mi da za moją modlitwę?
 — Ja nie handluję tym towarem, — odpowiedziałem brutalnie.
 I Wacek się nagle rozpłakał.
 — Wacek, nie płacz. Wacek, bój się Boga, nie płacz. Ja przecież wiem doskonale, że jestem świnia. Mnie drażni, że ty jesteś zdrów, że pracujesz, że masz cel w życiu, że dążysz. I dlatego ci dokuczam.
 — Nieprawda. Ja wiem, że jestem głupi, że nie mam kultury, że jestem śmieszny — i to mnie boli.