Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/110

 — Ęty — ty — y.
 — Ęty, — ty, — yyy!..,
 — Nie krzyczcie że, do choroby!...
 — Kelner! Trzy butelki „naszego“.
 — Słucham jaśnie pana.
 — Patrzcie państwo: jaśnie pana. To bydlę naprawdę myśli, że ja się ożenię „myt a Salcze Apfelgold.“
 — Bo się ożenisz.
 — Lolka, jak twoją cnotę kocham; Lolka, jak cię w sześciu wschodzących pokoleniach poważam... Lolka, ty mnie całego nie znasz, ty mnie tylko kawałek znasz... Lolka, wierz mi, że ja mam zasady.
 — Asady, — sady, — ady!
 — Widzisz, Lolka, pieszczoto Nabuchodonozora, tęsknoto hippopotama, wizjo paleontologa, — jabym mógł ożenić się z Salczą Apfengold, a potem siedzieć z tobą w gabinecie; ale ja wolę naprzód siedzieć z tobą w gabinecie, a potem dopiero... nie ożenić się z żydówą.
 — Iduwą, — duwą, — uwą, — wą, — ą.
 — Duwą, — uwą, — wą, — ąąąą.
 — Nie ryczcie, do choroby.
 — Popiołki, cicho.
 — Cicho!... Lolka chce, żebyście byli cicho!... Bo widzisz, Lolka, te wszystkie zebrane tu małpy wydałyby się z pocałowaniem za Salusze „mit dwieszcze tyszęców z dużem dokład-