Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/111

kiem po najdłuższe delikatne życie,“ — ale ja nieee!
 — Eeeee.
 — Ja mówię, że nie.
 — A babcia ma w oku łzę.
 — Zaiste, łzę.
 — Więc widzisz, Lolka, matrymonjalna matrono, powiem ci dowcip, tylko nie wiem, czy z „Bociana“, czy z „Kroniki Rodzinnej.“
 — Powtarzasz się,
 — A ty stul gębę.
 — Mówi się nie gębę, tylko: tramwaj.
 — Więc widzisz, Lolka, ja się nie chcę żenić, bo po pierwsze, ja ciebie platonicznie kocham; bo po drugie, mój herb jest za mały w stosunku do jej nosa.
 — Osa, — sa, — a.
 — Aaaa.
 — Bo po trzecie, Lolka, ona ma gminne nogi.
 — Ogi, — gi, — iiii.
 — Lolka, ty jesteś subtelna, — ty mnie zrozumiesz... Bo uważasz, Lolka, istnieje dwa tysiące gatunków nóżek, — są różne nóżki.
 — Oj, gadaj, — gadaj... mnia, mnia, mnia, mnia...
 — Są widzisz, Lolka, nóżki figlarne, — są widzisz Lolka, nóżki rasowe, — są, widzisz Lolka, nóżki kapryśne, z djablikiem, — nóżki demoniczne, szatańskie, błyskotliwe, zadumane, —