Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/122

 — Co za bydlę? — rozległ się głos Janka.
 — To ja! Otwórz.
 — Ach to ty?... Nie mogę... Zaczekaj.
 — Niech pan nie wpuszcza, — usłyszałem głos dziewczyny.
 W uchylonych drzwiach ciemnego pokoju stanął Janek w negliżu.
 — Idź do Rozkraczajły... Jest tu list do ciebie. Wstawiony jesteś?... Nie wiedziałem, gdzieś się podział... Poczekaj: zaraz ci dam.
 List od matki. — Prawda: ja mam przecież matkę.
 Litwin ucieszył się: on się zawsze z wszystkiego cieszy.
 — Wyście znużeni, więc połóżcie się na łóżku, a ja sobie na kanapie.
 — Nie chcę: śpijcie w łóżku.
 — Kiedy, widzicie, ja nawet wolę.
 — Nie chcę — rozumiecie? Nie męczcie mnie... Nie męczcie mnie, bo oknem wyskoczę... Połóżcie się i śpijcie.
 Usłuchał.
 Siadłem na kanapie, przysunąłem świecę.
 „Drogi synku! Wierz mi, że źle robisz. Nie chcę ci robić wyrzutów, bo nie wiem, o czem mówiłeś wtedy z ojcem. Ale żebyś ty wiedział, co się u nas dzieje, tobyś się zlitował nad nami. Bo ty nie możesz wiedzieć, co to jest uczucie rodziców do dzieci“.
 I dwudziestopięciorublowy papierek.